《大乘入道四行观》

༄༅། །རྒྱ་ནག་སྐད་དུ། ཏཱ་ཁྲིན་རོ་ཏཱོ་ཟི་ཞིན་བཀྭོན།

བོད་སྐད་དུ་། ཐེག་པ་ཆེན་པོར་འཇུག་པའི་ལམ་སྤྱོད་པ་བཞིའི་བརྟག་པ་ཞེས་བྱ་བ།

ན་མོ་གུ་རུ་མཉྫུ་ཤྲཱི་ཡེ།

夫入道多途，要而言之，不出二种：一是理入、二是行入。

སྤྱིར་ན་ལམ་དུ་འཇུག་པའི་ཐབས་མང་ཡང་གནད་བསྡུས་ན་གཉིས་ལས་མི་འདའ་སྟེ། རིགས་པས་འཇུག་པ་དང་སྤྱོད་པས་འཇུག་པའོ།།

理入者：谓藉教悟宗，深信含生同一真性，但为客尘妄想所覆，不能显了。若也舍妄归真，凝住壁观，无自无他，凡圣等一，坚住不移，更不随文教，此即与理冥符。无有分别，寂然无为，名之理入。

རིགས་པས་འཇུག་པ་ནི་ཐོག་མར་གདམས་པས་གྲུབ་མཐའི་གཞུང་རྒྱུད་གྲོལ། ཡིད་ཆེས་ཟབ་མོས་གཞི་དུས་ཀྱི་སེམས་ཅན་རྣམས་ཆོས་དབྱིངས་རང་བཞིན་གྱི་སྙིང་པོར་ངོ་བོ་གཅིག་ཡིན་པ་ལ། གློ་བུར་བའི་རྣམ་པར་རྟོག་པས་གཡོགས་ཏེ་གསལ་བར་མ་གྱུར་པ་ཡིན། བརྒྱ་ལ་འཁྲུལ་བའི་རྣམ་རྟོག་དོར། གདོད་མའི་རང་སར་ལོག །གྱོང་ལ་ཁ་གཏད་པ་བཞིན་རྩེ་གཅིག་གིས་སེམས་ནང་དུ་སྒོམ་ན་རང་དང་གཞན་བྲལ། སྐྱེ་འཕགས་མཉམ་པ་ཉིད་ལ་མི་གཡོ་བར་གནས་ཤིང་། ཚིག་གི་རྗེས་མ་འབྲངས་པར་དོན་དམ་རིགས་པ་དང་མཐུན་པ། གང་ཡང་བྱེ་བྲག་མེད་པ། རྣམ་པ་ཞི་ཞིང་ངོ་བོ་འདུས་མ་བྱས་པའི་རང་བཞིན་སོ་ན་གནས་པ་དེ་ནི་རིགས་པས་འཇུག་པ་ཞེས་བྱའོ།།

(གནུབས་སངས་རྒྱས་ཡེ་ཤེས་ཀྱིས་མཛད་པའི་བསམ་གཏན་མིག་སྒྲོན་དུ་མཁན་པོ་དྷརྨོ་ཏ་རའི་གསུང་ཞིག་དྲངས་ཡོད་པ་འདི་དང་དོན་འདྲ་སྟེ། དེ་ལས། “ཡང་དག་པ་ལ་ཕྱོགས་ཤིང་རྟོག་པ་སྤངས་ཏེ། ལྷམ་མེར་གནས་ན། བདག་ཀྱང་མེད་གཞན་ཡང་མེད། མ་རབས་དང་འཕགས་པ་མཉམ་ཞིང་གཅིག་སྟེ། མི་འགྱུར་བར་བརྟན་པར་གནས་ན། དེ་ཕན་ཆད་ཡི་གེ་དང་བསྟན་པའི་རྗེས་སུ་མི་འབྲང་ངོ་།།འདི་ནི་ཡང་དག་པའི་དོན་གྱི་རྣལ་དུ་ཕབ་པ་རྣམ་པར་མི་རྟོག་པ་མེད་པ། ཞིར་ཞིང་བྱ་བ་མེད་པ་སྟེ། དེ་ནི་དོན་ལ་མི་འཇུག་པའོ།། ཞེས་སོ།། )

行入谓四行，其余诸行悉入此中。何等四耶？一报冤行，二随缘行，三无所求行，四称法行。

སྤྱོད་པས་འཇུག་པ་ལ་བཞིར་བརྗོད་དེ། དེ་ལས་གཞན་པའི་སྤྱོད་པ་ཐམས་ཅད་འདིར་འདུས་སོ།། དེ་ལ་བཞི་གང་ཞེ་ན། ལན་ཆགས་ཤ་འཁོན་དག་པ་དང་།ལས་ཀྱི་རྗེས་སུ་ཞུགས་པ་དང་། གང་ཡང་དོན་དུ་མི་གཉེར་བ་དང་། ཆོས་དང་ལྡན་པར་སྤྱོད་པ་སྟེ་བཞིའོ།།

云何报冤行？谓修道行人，若受苦时，当自念言：我往昔无数劫中，弃本从末，流浪诸有，多起冤憎，违害无限，

དེ་ལ་ལན་ཆགས་ཤ་འཁོན་དག་པའི་སྤྱོད་པ་གང་ཞེ་ན། ལམ་སྒོམ་པའི་གང་ཟག་གིས་སྡུག་བསྔལ་མྱོང་བ་ན་ཡིད་ལ་འདི་ལྟར་བསམ་པར་བྱ་སྟེ། བདག་གིས་སྔོན་བསྐལ་པ་གྲངས་མེད་པ་ནས་རྩ་བ་དོར། ཡན་ལག་ལ་འཆང་བས་སྲིད་པར་རྒྱུད་མར་འཁོར་ཞིང་། ལན་གྲངས་དུ་མར་འཁོན་པའི་སེམས་ཀྱིས་གཞན་ལ་གནོད་པ་ལ་ཚོད་མེད་དོ།།

今虽无犯，是我宿殃，恶业果熟，非天非人所能见与，甘心甘受都无冤诉。经云：逢苦不忧。何以故？识达故。此心生时与理相应，体冤进道，故说言报冤行。

ད་ལྟ་ནོངས་པར་མ་གྱུར་ཀྱང་བདག་གི་ལས་ཀྱི་བྱུར་སྡིག་པ་སྨིན་པའི་འབྲས་བུ་འདི། ལྷ་དང་མི་གང་གིས་ཀྱང་མ་བྱིན་མ་སྟེར། རང་གིས་བྱས་པ་ཁོ་ནར་ཟད་ཕྱིར་དགའ་བཞིན་སྤྲོ་བཞིན་འཁོན་པའི་ཞུ་གཏུགས་མེད་པར་ལམ་དུ་འཁྱེར་ཤེས་པ་སྟེ། མདོ་ལས། སྡུག་བསྔལ་བྱུང་བ་ན་གདུང་བར་མི་བྱ་སྟེ། ཅིའི་ཕྱིར་ཞེ་ན། རང་བཞིན་ཤེས་ཤིང་རྟོགས་པའི་ཕྱིར་རོ།། དེ་འདྲའི་སེམས་སྐྱེས་པ་ན་དངོས་པོའི་གཤིས་དང་མཐུན་པ་སྟེ་ལན་ཆགས་དང་ཤ་འཁོན་དག་ནས། བདེ་བར་གཤེགས་པའི་ལམ་དུ་བསྙེགས་སོ།། དེའི་ཕྱིར་འདི་ལ་ལན་ཆགས་དང་ཤ་འཁོན་དག་པ་ལ་སྤྱོད་པ་ཞེས་བྱའོ། །

二，随缘行者：众生无我，并缘业所转，苦乐齐受，皆从缘生。若得胜报荣誉等事，是我过去宿因所感，今方得之，缘尽还无，何喜之有？得失从缘，心无增减，喜风不动，冥顺于道，是故说言随缘行。

གཉིས་པ་ལས་ཀྱི་རྗེས་སུ་ཞུགས་པའི་སྤྱོད་པ་གང་ཞེ་ན། དེ་ནི་སེམས་ཅན་རྣམས་བདག་ཏུ་གྲུབ་པ་མེད་ཀྱི་རྐྱེན་གྱི་ལས་ཀྱིས་རྒྱུད་མར་འཁོར་རོ། །བདེ་སྡུག་སྣ་ཚོགས་མཉམ་པར་མྱོང་བ་ཐམས་ཅད་རྐྱེན་ལས་སྐྱེས་པ། དགེ་བའི་རྣམ་པར་སྨིན་པའམ་མཚན་དང་སྙན་གྲགས་ལ་སོགས་པ་གང་ཐོབ་པ་དེ་ནི་བདག་གི་སྔོན་གྱི་རྒྱུས་སྟོབས་ཀྱིས་ད་ལྟ་གཟོད་ཐོབ་ཀྱི། རྐྱེན་ཟད་པ་ན་ཐམས་ཅད་སྟོང་པར་འགྱུར་བ་ལ་དགའ་བར་བྱ་བ་ཅི་ཞིག །ལེགས་ཉེས་ཀུན་རྐྱེན་ལ་རག་ལས་ཕྱིར་སེམས་ལ་འཕེལ་འགྲིབ་བྲལ་བ། དགའ་བའི་རླུང་མི་གཡོ་བ་དེ་ནི་བདེ་བར་གཤེགས་པའི་ལམ་དང་མཐུན་པ་སྟེ། དེ་ཕྱིར་ལས་ཀྱི་རྗེས་སུ་ཞུགས་པའི་སྤྱོད་པ་ཞེས་བྱའོ།།

三，无所求行者：世人长迷，处处贪着，名之为求。智者悟真，理将俗反，安心无为，形随运转，万有斯空，无所愿乐。

གསུམ་པ་གང་ཡང་དོན་དུ་གཉེར་བ་མེད་པར་སྤྱོད་པ་ནི། འཇིག་རྟེན་པ་ཀུན་ཡུན་རིང་པོར་འཁྲུལ་ཞིང་རྨོངས་པ། ཐམས་ཅད་ལ་བརྐམ་ཆགས་སུ་བྱེད་པ་དེ་ལ་ནི་འདོད་པས་དོན་དུ་གཉེར་བ་ཞེས་བྱའོ།།མཁས་པས་ནི་དོན་དམ་པའི་གཤིས་ལུགས་རྟོགས་པས་ཞེ་ཕུགས་ནས་འཇིག་རྟེན་གྱི་ཚུལ་ལས་ལྡོག་པས་སེམས་བག་བྲོ་ཞིང་བཅའ་བཅོས་མེད་པ། ཕུང་པོ་ཡང་རང་གི་རྐྱེན་གྱི་རྗེས་སུ་འབྲངས་ཏེ་འཇུག་གོ། ཆོས་ཐམས་ཅད་སྟོང་པ་བདེན་པར་མ་གྲུབ་པས་སྨོན་ཞིང་དགའ་བ་ཅི་ཡང་མེད་དོ།།

功德黑暗常相随逐，三界久居，犹如火宅，有身皆苦，谁得而安？了达此处，故舍诸有，止想无求。经曰：有求皆苦，无求即乐。判知无求真为道行，故言无所求行。

རྣམ་སྨིན་དང་མུན་པ་རེས་ཀྱིས་འཁོར། ཁམས་གསུམ་པོ་མེ་འོབས་ལྟ་བུར་ཡུན་རིང་པོར་གནས་བཅས། ཕུང་པོ་དང་བཅས་པས་ན་སྡུག་བསྔལ་འབའ་ཞིག་ལས་བདེ་བར་གནས་པ་སུ་ཞིག ། གནས་འདི་རྟོགས་པས་སྲིད་པའི་ཡུལ་ལ་ཆགས་པ་དང་བྲལ། རྣམ་རྟོག་འགགས་ཏེ་གང་ཡང་དོན་དུ་གཉེར་བ་མེད་དོ།། མདོ་ལས། དོན་དུ་གཉེར་བ་དང་ལྡན་པ་ནི་སྡུག་བསྔལ་བའོ། །དོན་དུ་གཉེར་བ་དང་བྲལ་བས་ནི་བདེ་བར་འགྱུར་བའོ། ། ཞེས་སོ།། བརྟགས་པས་གང་ཡང་དོན་དུ་མི་གཉེར་བ་དེ་ནི་དོན་དམ་པར་ན་ལམ་ལ་སྤྱོད་པ་སྟེ། དེ་ཕྱིར་གང་ཡང་དོན་དུ་མི་གཉེར་བར་སྤྱོད་པ་ཞེས་བྱའོ།།

四，称法行者：性净之理，目之为法。此理众相斯空，无染无著，无此无彼。经曰：法无众生，离众生垢故；法无有我，离我垢故；智者若能信解此理，应当称法而行。

བཞི་པ་ཆོས་དང་ལྡན་པར་སྤྱོད་པ་ནི་རིགས་པའི་རང་བཞིན་རྣམ་པར་དག་པ་འདི་ཆོས་སུ་མཐོང་། རིགས་པ་འདིར་མཚན་མ་ཀུན་སྟོང་པ། མ་གོས་པ་མ་ཆགས་པ། ཚུ་རོལ་དང་ཕ་རོལ་མེད་དེ། མདོ་ལས། ཆོས་ལ་སེམས་ཅན་མེད་དེ། སེམས་ཅན་གྱི་མཚན་མ་དང་བྲལ་བའི་ཕྱིར་རོ། །ཆོས་ལ་བདག་མེད་དེ། བདག་གི་མཚན་མ་དང་བྲལ་བའི་ཕྱིར་རོ།།མཁས་པས་རིགས་པ་འདི་ལ་དད་པས་མོས་ན་དེས་ནི་གདོན་མི་ཟ་བར་ཆོས་དང་ལྡན་པར་སྤྱོད་དོ།།

法体无悭，身命财行檀舍施，心无吝惜，脱解三空，不倚不着，

ཆོས་ཀྱི་གཤིས་ལུགས་ལ་འཆུམ་པར་བྱ་བ་མེད་དེ། ལུས་སྲོག་ལོངས་སྤྱོད་སྦྱིན་པར་བྱེད་པས་སྦྱིན་ཏེ། ཕོངས་པའི་སེམས་མེད་པར་བདག་གཞན་དངོས་པོའི་འཁོར་གསུམ་རང་བཞིན་གྱིས་སྟོང་བར་རྟོགས་ཤིང་ཤེས་པ། མི་བརྟེན་མི་ཞེན་མོད།

但为去垢，称化众生而不取相。此为自行，复能利他，亦能庄严菩提之道。檀施既尔，于五亦然。为除妄想，修行六度，而无所行，是为称法行。

དྲི་མ་སྤངས་པ། གདུལ་བྱ་འདུལ་བར་བྱེད་ཀྱི་དོན་གྱི་མཚན་མ་མི་འཛིན། འདི་ལྟར་རང་སེམས་ལ་ཤུགས་བསྐྱེད་དེ་གོམས་ན་གཟོད་གཞན་དོན་འབྱུང་ཞིང་། རྒྱལ་བ་དགྱེས་པའི་ལམ་ཡང་མཛེས་པར་བྱེད་ནུས་པ། སྦྱིན་པ་འདི་བཞིན་དུ་གཞན་ལྔ་ལ་ཡང་འདི་ལྟར་སྤྱད་པ་ན། རང་སེམས་ཀྱི་རྣམ་རྟོག་ཀུན་ལྡོག་སྟེ་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་དྲུག་ལ་བསླབ་ཀྱང་གང་ལ་ཡང་སྤྱོད་པ་མེད་པ་དེ་ནི་ཆོས་དང་ལྡན་པར་སྤྱོད་པ་ཞེས་བྱའོ།།

ཐེག་པ་ཆེན་པོར་འཇུག་པའི་ལམ་སྤྱོད་པ་བཞིའི་བརྟག་པ་ཞེས་བྱ་བ་རྫོགས་སོ།།།།

ཞེས་རྒྱ་གར་ལྷོ་ཕྱོགས་ཀྱི་པཎྚི་ཏ་ཆེན་པོ་བྱང་ཆུབ་ཆོས་སམ་ཡོངས་གྲགས་སུ་སློབ་དཔོན་དྷརྨོ་ཏ་རར་འབོད་པའི་ཞལ་སྔ་ནས་མཛད་པའི་ཐེག་པ་ཆེན་པོར་འཇུག་པའི་ལམ་སྤྱོད་པ་བཞིའི་བརྟག་པ་ཞེས་བྱ་བ་འདི། རབ་གནས་ས་ཕག་ལོའི་གནམ་ལོ་གསར་བཞད་ཀྱི་ཉིན་ཚེས་དགེ་བར་མཁས་པ་འདི་ཉིད་ཀྱི་བསྟན་བཅོས་འགའ་ཀློག་པ་ན་གཞུང་འདི་ལ་ཤིན་ཏུ་མོས་པ་སྐྱེས་ཏེ། ད་སྔར་བོད་གཞུང་འགར་ལུང་ཚིག་དུམ་ཙམ་དྲངས་པ་ལས་ཆ་ཚང་བ་འགྱུར་མེད་ཕྱིར་འདི་ཉིད་བོད་ཡིག་ཏུ་བསྒྱུར་ན་ཅི་མ་རུང་སྙམ་སྟེ་སྐད་གཉིས་སྨྲ་བའི་མིང་ཙམ་འཛིན་པ་དགེ་སློང་གཙོས་ཤེས་རབ་རྒྱ་མཚོས་གངས་ཅན་བོད་ཀྱི་སྐད་དུ་ལེགས་པར་བསྒྱུར་པ་དགེའོ།།།།

རྩོམ་སྒྲིག་པ།  ཤེས་རབ་རལ་གྲི།

གསལ་འདེབས།

རྩོམ་འདིའི་པར་དབང་ངེད་དགེ་ལུགས་པའི་དྲ་བར་གཏོགས་པས་གང་འདོད་དུ་གཞན་དུ་མི་འགོད་པ་དང་། གལ་ཏེ་འགོད་ན་རྩོམ་ཁུངས་དང་སྦྲེལ་ཐག་གསལ་པོར་དགོད་པར་ཞུ།ལྷག་པར་འཕྲིན་སྟེགས་དག་གིས་འགོད་དུས原创བྱས་ཏེ་འགོད་མི་ཆོག

དྲ་བའི་སྦྲེལ་ཐགhttp://www.tb1025.cn